پروانگی...

  سلام به همه...اوووووووه چقد گذشته از آخرین پستم...

امدم براتون از پیله بگم...نمیدونم تهش چی میشه...نمیدونم پروانه میشم یا نه...

از جداییمون نمیگم که همه خوندید..از تیر امسال میگم...

بهم محرم شدیم...دوباره باهم بودیم...با این تفاوت که باهم کار نمیکردیم...اون تهران و فقط پنجشنبه میومد...منم که دقیقا از اول تیر رفتم سرکار...یه جایی همین قم...

من از سال90مینویسم...نمیدونم چند نفرتون از اون روزا یادتونه...از روزایی که واقعا روز خوش من حداکثر 24ساعت بود...ولی این بار...

خندیدم...عاشق بودم و عاشقم بود...رنگ چشماش...طرز نگاهش...طرز بوسیدنش...طرز بغل کردنش...همه همش از ته دل...من علی رو بزرگ کردم...عین کف دستم میشناسمش...عاااااااااااشقم بود...منو میخواست...خود خودمو...نه واسه جسمم...نه واسه اینکه براشون کار کنم...

هییییییییچی...فقط عشق و دوست داشتن...

خوش بودیم...میخندیدم...کنار هم بودیم...

تا اینکه...

به طوفان های زندگی من که دیگه باید عادت کرده باشید!!!!!!!!!

طوفان شد...

یکی از راه رسید و همه چیو زیر و رو کرد...

زن نبود...این بار کار علی نبود...

یه مررررررررد...

واقعا مرد بود...

یکی که من هفت هشت سال پیشش بودم...خیلی اتفاقی آشنا شدیم...اونایی که منو دیدن میدونن من کلا تو ظاهر خیلی شادم و شنگول...تو محیط کارمم همینم...ایشون یکی از مشتری ها کارخونه بود...منم که همیشه پای تلفن شاد و جیغ جیغو...

علی مشهد بود...دلم خیلی گرفته بود و مثل همیشه داشتم راه میرفتم تو خیابون و یه نم اشکی هم میریختم که دیدم یکی برام از اون سمت خیابون بوق زد و پیچید این طرف...محل ندادم...دیدم موبایلم زنگ میخوره و جواب دادم که گفت حاجی ستمه!!!!!!حالا این کلمه ستمه هم داستان داره...من خیلی از این کلمه استفاده میکنمیادمه یه بار که بهش گفتم پشت تلفن گفت تو اگه تو دارودسته ما بودی لات خوبی میشدیا!!!!!!!دیگه این ستم من افتاده بود تو دهن همه...اونروزم همینو گفت و شناختمش و گفت پشت سرتم...سوار شدم...همیشه حتی پشت تلفن حس خوبی بهش داشتم...حال و احوال کردیم و رفت سمت خونه ما...ساکت بودم...گفت بهت نمیاد سکوت...تو که پشت تلفن اینقده شری...گفتم ای بابا دلم خونه...

شده تا حالا اینقده لبریز باشید و یدفعه به یه غریبه اعتماد کنید؟؟؟؟

نمیدونم تو وجود این آدم چی بود که تا پر صدا خندید من زدم زیر گریه ..هول شده بود...زد بغل و چند دقیقه ای وایساد و گذاشت گریه کنم...فقط گفتم دلم براش تنگ شده...زد رو پاش و گفت پس عاشقی!!!!!!!

رفتیم یه جای باز...نشستیم رو چمنا و من گفتم...یه جاهایی کبود میشد از عصبانیت...یه جاهایی بلند شد راه رفت...اینقده حرف زدم و اشک ریختم که هوا تاریک شد...منو برگردوند و گفت بسپرش به من...

بگم بدبختی یا خوشبختی نمیدونم...از همون شب به قول خودش شد بختک!!!!!!!

امونم نمیداد...از خودش گفت...از عشق اولش...از ضربه هایی که خورد...از زخم رو بازوش تا مچ دستش!!!!!ندیدم مرد به عاشقی این بشر...وقتی الهامش رفت اینم سنگ شد...به قول خودش همه کاری کرده...فقط یه کلام گفت نمیزارم توام بشی عین من...

معتاد دیدید میبندنش به تخت؟؟؟منو بست به تخت...نمیزاشت جم بخورم...هرجا بودم بود...خودش نه ها...سایه اش...حرفاش...زنگ زدن هاش...گاهی وقتا جیغ میزدم...فحشش میدادم ولی دست برنداشت...

ورزشکاره...قد 190....بدنسازه...

جمعه ها صبح منو میبرد ورزش...ورزش که بهانه بود...حرف میزد...عین رگبار...

خلاصش کنم براتون...

من...خود خودم...همون پروانه ای که دنیا رو دور میزد که با علی باشه دو هفته پیش پنجشنبه با علی حرف زدم و جداشدیم...رفتم پیشش...نشستم رو پاش عین اون روزا...براش گفتم...نه عین طوطی که فقط حفظ کنم و بگم...نه...خودم به حرفام ایمان داشتم...از روزایی گفتم که دختر و پسرش بزرگ میشن...از تنهایی خودم تو اون روزا...دعوا نکردیم...من همیشه دنبال این بودم که با دعوا و تنفر جدا بشم...با عشق جدا شدیم...تو بغلش گریه کردم...ولی با خنده جداشدیم...

نمیتونم حال اون لحظمو بگم...نمیدونم حس و حالمو متوجه میشید یا نه...

کلی اون روز آخر خندیدیم...کلی نازم کرد و بوسید...حتی برای آخرین خودم بهش پیشنهاد س ک س دادم ولی فقط بغلم کرد...علی این چند ماه مرد رویاییم بود...بیشتر از هر لحظه دیگه دیوونش بودم و عاشقش...ولی قبول کردم که نمییییییییشه...من و علی ما نمیشیم...

خدا روشکر...الان دوهفتس...خوبم...اشک میریزم...دلتنگم...ولی خوبم...حسم حس بد جدایی های قبل نیست...

معجزه زنده منم حضورش کمرنگ شد...فعلا که یه داداش دیگه دارم و شدم آبجی خانوم...همچین میگه آبجی خانم که انگار صدسالمه ..

اینم از این روزای من...دیگه قول میدم که تند تند بیام...

به پیله من خوش امدید...اینجا دیگه سیاهی مطلق نیست...هنوزم توش نور امید هست...